✅ Landing in Dar Es Salaam, Tanzania, voor Kerstmis

Help de ontwikkeling van de site en deelt het artikel met vrienden!

Opmerking: dit bericht kan een beetje spontaan zijn en een beetje rondspringen… !

Terwijl ik dit schrijf is de elektriciteit uitgevallen (dus geen internet) en hebben we net vers water in onze leidingen verloren…

Dit is normaal (vroeger dacht ik niet eens twee keer na wanneer dit zou gebeuren, het was een alledaagse gebeurtenis) maar nu ik gewend ben geraakt aan de technologieën die deze wereld te bieden heeft, wordt steeds moeilijker en moeilijker om te gaan met de problemen die vroeger zo routinematig waren.

Sommige dingen zijn veranderd, maar ik weet wel dat het geen zin heeft om terug te zijn in Afrika!

Het is altijd spannend om in een Afrikaanse hoofdstad te landen, je kijkt van bovenaf uit het raam en ziet lichten die lijken op flikkerende kaarsen beneden.

De enorme kracht van de Afrikaanse duisternis blijft puur, minder vervuild door opzichtige felle lichten die de dingen weer dag proberen te maken.

“Is dit echt een stad met 5 miljoen inwoners?” vraag je je af terwijl je landt op een rustige landingsbaan. In Afrika klappen mensen graag als het vliegtuig landt, en terecht nadat ze de zwaartekracht hebben getrotseerd door in een metalen vogel te rijden, 30.000 voet boven de grond.

Mijn Egypt Air-vlucht landde om 04.30 uur en om 5 uur was ik bij de immigratiedienst.

De immigratieambtenaren zaten onderuitgezakt in hun stoelen, de helft dommelde nog in en schrok toen ik aankwam. Omdat ik het visumsysteem kende, had ik mijn formulier voorgedrukt en alle informatie ingevuld voor een snelle douaneprocedure.Natuurlijk had de officiële kant niet zoveel haast en kreeg ik mijn visum op tijd.

In sommige opzichten is het in Afrika nog steeds iets minder ingewikkeld (betekent dat minder handig?): we kopen onze groenten en fruit op de markt, kopen onze rijst bij de rijstboer en halen onze vlees van de vleesvrouw.

Winkelcentra zijn niet echt de glamoureuze etablissementen om dingen te kopen, zoals elders.

Vanuit ons appartement nabij het centrum van Dar Es Salaam, Tanzania, worden we vermaakt door de strijd der geluiden. Uit het ene raam komt de islamitische gebedsoproep, uit een ander raam een katholiek kerkkoor en weer een ander komt muziek en geschreeuw binnen vanuit de bar aan de overkant van de straat. Ik heb het niet over kleine achtergrondgeluiden,

maar nogal dreunende luidspreker die volumes van Afrikaanse drumbeats en microfoonzang door de nachtlucht blaast. Deze ogenschijnlijk botsende culturen bevinden zich op enkele meters van elkaar, maar de situatie is in harmonie met elkaar in balans.

Tekenen van Kerstmis zijn slechts een paar valse dennenbomen die in de middenberm van de snelweg worden geplukt en een paar strengen kerstverlichting, halfslachtig boven op een struik op het vliegveld. Sterker nog, als je de datum niet wist, zou je zelfs kunnen vergeten dat het Kerstmis is.

In het Westen maken mensen zich wekenlang zorgen over welk cadeau ze moeten geven, wie wat moet geven en wat iemand van het cadeau zal vinden. De helft van de tijd wordt er om het gegeven geschenk geglimlacht, bedankt en blijft het vervolgens nutteloos voor de rest van zijn leven, in de kast, wachtend om opnieuw te worden geschonken aan de volgende boosdoener of gewoon weggegooid.

In een Afrikaanse samenleving waar verwend worden geen optie is, waar creditcards niet gratis te gebruiken zijn en de meeste mensen geen geld hebben voor amusement, is Kerstmis niet veranderd in een materiaal dat gratis is voor iedereen .

Dit jaar met Kerstmis in Dar Es Salaam, Tanzania, aan de kust van Oost-Afrika, is het gemakkelijk om weg te blijven van de hype van commercialisering en om de meeste signalen van de samenleving te vermijden die je vertellen dat het tijd is om Kerstmis vieren.Dit jaar accepteer ik de kleine dingen als mijn geschenken, dankbaar dankbaar voor de culturele reisavonturen en het geweldige eten dat ik heb gegeten, dingen die ik geschenken noem!

Waar je ook bent in deze wereld, fijne kerstdagen!